Śnimy o sobie, we dnie, w pogodzie
Bezwolnie, o troskach i przyjemnościach
Jak niewolnicy w kieracie myśli o sobie
W oddali, za drzwiami powiek,
Jesteś ukryta, przychodzisz nagle
Przecież nie myślę, nie pragnę tego
W świetle dnia szczątki rozmów
Mimo to czasem jesteś w mroku
Nie wiem dlaczego, nie znam powodu
Nie jestem w stanie uciec od zjawisk
Dzień nas zastaje w mijaniu siebie
W nocy widzimy się w podświadomości
Dziecko w beczce, pies w worku, stworzenie?
Owszem, do czasu nurtu przeszkody
Daję życie i odbieram, Władztwo życia i śmierci
Do czasu, gdy ty nie będziesz już potrzebny
Zwyrodnienie, metoda na wyjście z balastu
Bez skrupułów, czyste sumienie dla dobra
By stać się wolnym od trosk
Musisz zabić?
Zwierzę na torach, ufa Tobie, odchodzisz
Bo taki miałeś pomysł na śmierć
Gdzie Ciebie śmierć zastanie?
W beczce, worku, na torach kolejowych?
Nie zabijaj świata
Którego nie stworzyłeś
Mrok, cisza, w ręku pukiel zmarłej matki
W myślach grób, dzieciństwo, głód i płacz
Za dużo ciemnych korytarzy myśli, biegną
Zrzucając książki z półek starych bibliotek
Kurczowy chwyt pożywienia, mimo że własne
By nikt nie zabrał, zawsze na zapas
Wspomnienie łaknienia z solą w palcach
Muzyka, twarz w chrzcielnicy z wódką
Dużo muzyki! By stłumić płacz wspomnień
Chłód murów, brak ciepła bliskich
Siła mięśni na sznurach, by świat przywołać
Ku Bożemu słowu, obyczajowi, obronie
Z myślą o ludziach
Przez myśli o sobie
Wóz drabiniasty, droga ku niebu
Przez piekło kłamstw i pomówień
Szydercze zęby, uśmiechy władzy
Ręka sprawiedliwości z Bożej woli?
Wierzcie w to co teatr pokaże
Dusza prawdy w lochu, a jej ofiara
Spłonie w ogniu słusznej obrony
Przed kim? Może to lęk?
Wielu bać się powinien ten
Kogo wielu się boi
Pokazać Wam kto nie wierzy
Z trwogą, ale będziecie wierzyć
Wzbijam pracę rąk muzyki do Boga
Łzy przed ostatnią chwila życia
Ból, jęk, płomień palonej skóry
Twarz opadła z omdlenia
Po co trzymasz nad nią krzyż
Bez przebaczenia?
Koniec, spalone mięso, przestroga
Odchodzisz przy mojej muzyce
Zostaje tłum będący w niewiedzy
I Ci dostojni, tak świadomi
Iż każdy człowiek na podobieństwo Boga stworzony
Patrzę na Was z dołu, znajome twarze
In nomine Patres et Spiritus Sanctis
Requiescat in Pace, lecą grudy ziemi
Ucieka światło, już ciemno i cicho
Nie słyszę płaczu i łez już nie widzę
Lekki szelest wieńców i wiązanek
Tulących się do ziemi, jak ciało do natury
Kroki, dużo kroków, odchodzą już
Jak ja
Potem wieńce wyniosą do konteneru
Postawią znicze, zapalą papierosy
Pogadają chwilę o mnie, o tym co u kogo
Kilka kroków, odchodzą już
Ja wciąż tutaj
Nikogo już długo nie ma, nikt nie chce
Rozmowy ze zmarłym, który nie ma nic
Do powiedzenia, będzie milczał, a tu każdy
Ma przecież swoje ziemskie problemy
Szybkie pojedyncze kroki
Jestem sam, bo każdy oddala swój moment
Woli o tym nie myśleć dłużej, niż chwilę
Nikt nie wie kiedy, woli o tym nie myśleć
Szybka świeca, modlitwa, do domu żywych
Szczęściem móc odwiedzać groby rodzin
By rozmawiać o wszystkim i niczym, jak dawniej
Kiedy ja przyprowadzę małych, to być może
Jako starsi, przyjdą także do mnie
Dzień wczesny za oknem autobusu
Sznur samochodów jadących gdziekolwiek
Noc już za nami została wspomnieniem
Mimo wszystko nadal ziewamy
Śpiący na stojąco trzymając się poręczy
W fotelach z nadzieją snu odzyskania
Podnosząc dłonie do ust, bo tam wciąż
Nadchodzi, nieubłaganie ziewanie
Że książka była ciekawa, za film, za pracę
By przedłużyć czas dnia przyjemności
Noc już daleko, jej śmiech w naszym gardle
Biegnie ku ustom które wciąż niewyspane
Z chichotem naiwności wychodzi na zewnątrz
Jak wypomnienie, jak głos sumienia
Gdy snu za mało, tak mało jak na czekanie
Na kolejne, nadchodzące ziewanie
Idziemy torami, nie czekając na autobus
Na zabawę do Wnor, gdzie zobaczę jak jest
Przyjechałem z Warszawy, w strony rodziny
A sobota to czas, gdy stroboskop mruży oczy
Szalik „Legii” na oczach co poniektórych
Potrzymać to sobie możesz
Ktoś z czerwienią „Widzewa” na szyi
Podchodzę, zagaduję, robimy braterstwo
Nie, Legia, Widzew. Podlasie
Piwo leje się w strugach muzyki
Jestem jak w domu, moja krew, dusza
Uśmiech przodków w cieniu cmentarza
Kryjan bawi się, gdzie powinien
Ściana lasu, niektórzy w samochodach
W mroku czas pocałunków, dotyków
Na klawiszach ręce płyną, tłum tańczy
Nad ranem odeśpimy wspomnienia
Twarz w lustrze godna zaufania
Twarz człowieka, jednego z wielu
Nie szukaj mnie, to Ciebie szukają
Jestem Tobą, kiedy zechcę
Powoli tracisz dorobek życia
Nie czuj się wyróżniony
Jesteś jednym z wielu
Jedenastocyfrowych w ewidencji
Żyjesz, ja żyję dzięki Tobie
Na Twój koszt, Twoją odpowiedzialność
Byłeś, zaciągałeś zobowiązania
Tylko nawet o tym nie wiesz
Twarz zniszczona cierpieniem
Drżenie rąk nad pismami wierzycieli
Obaj nic o sobie nie wiemy
Mając jedną tożsamość
Stoję w tłumie, bo coś się zdarzyło
Przechodziłem obok, dołączyłem do widowni
Leży ktoś, a my patrzymy
Podobno ranny, zwija się z bólu
Darmowy bilet, uliczne kino
Rzesze widzów, jeden aktor tragedii
Nie mnie boli, czuję tylko ciekawość
Co będzie za chwilę
W kolejnym kadrze
Już jadą, jadą, słychać, na sygnale
Przyśpieszenie akcji planu
Zatrzymanie akcji serca
Ostatnie sekwencje minionego życia
Zostając na chwilę w pamięci widzów
Zabierają go, but mu spadł z nogi
Domieszka komedii, uśmiechy na twarzach
Wreszcie można coś pooglądać
To najważniejsze, dla ciekawości
Wartość poznawcza zaspokojona
Nie moja sprawa, odchodzę po wszystkim
Stałem jak wszyscy, nikt się nie ruszył
W milczeniu, bo po co ruszać obcego
Leżę na ziemi zwijając się z bólu
Niebo nade mną, oczy widowni
Gasnę, przypadkiem zostając aktorem
Jednego spektaklu w teatrze życia
Przyjaciel rodziny we własnym mniemaniu
Przez przyjaźń z jednym z członków rodziny
Pomoc i wdzięczność, nauka i praca
Czy to uprawnia do głosu w decyzjach?
Warto być wdzięcznym za pomoc okazaną
Poświęcić wiele w dowód wdzięczności
Czasami jednak, w drodze nietaktu
Przyjaciel rodziny już „prawie” w rodzinie
Pewność siebie, czy zwykłe prostactwo?
Nieopatrzność chwili, gdzie jest granica?
Pomiędzy sprawami w ramach przyjaźni
Kwestiami faktycznie wewnątrz rodzinnymi
Może to pomoc w mniemaniu przyjaciela
Daje tą pewność do przekroczenia
Istotnej granicy przyzwoitości,
Pomiędzy przyjaźnią a marszem z butami
W prywatne życie osób z rodziny
Której jest się przyjacielem
