Historia rodu

Uwaga formalna – przedstawiony poniżej materiał nie stanowi opracowania naukowego, a jedynie możliwy (nierzadko hipotetyczny) do przedstawienia na tym etapie wiedzy fragment historii rodu Woyciechowskich (Wojciechowskich) w zarysie ogólnym, jak również w odniesieniu do własnej linii przodków i najbliższych. Każda osoba powiązana zatem pochodzeniem z rodem Woyciechowskich (Wojciechowskich) w formie konkretnie uzasadnionej argumentacji ma prawo poprzez Dział Korespondencja zgłaszać stosowne uwagi, uzupełnienia do poniższej treści.

Wedle nieudokumentowanej wiedzy idąc za przekazem ustnym o rodzie Woyciechowskich wiadomo bardzo niewiele. Znaną z tegoż rodu jest moja prababcia Felicja de domo Woyciechowska (później Wiśniewska). Prababcia miała prawdopodobnie niezbyt szczęśliwe dzieciństwo. Jej mama a moja praprababcia Woyciechowska, zakochała się w rosyjskim cyganie i porzuciwszy warszawską Pragę i córkę Felicję, (XIX w.) wyruszyła w głąb Rosji z ukochanym. Z tego co mi wiadomo prababcia Felicja część młodzieńczego życia zamieszkiwała w kamienicy w Warszawie, przy ul. Bednarskiej. Potem po ślubie z Wacławem Wiśniewskim zamieszkiwali na warszawskiej Pradze, gdzie na świat przyszedł mój dziadek, Władysław Wiśniewski.

Prababcia Felicja Woyciechowska umiera w 1969 r. i zostaje pochowana przez moją mamę na cmentarzu Bródnowskim.

Tu ślad się urywa. Podobnie zresztą, jak z ciekawostką o której wspomniałem już w innych miejscach – wiadomo iż wujem prababci Felicji Woyciechowskiej był baron von Bock, pochowamy na cmentarzu Powązkowskim.

Etymologia nazwiska

Nazwisko można wywodzić od imienia Wojciech lub rzeczownika wójt. Imię Wojciech jest pochodzenia słowiańskiego i “powstało jako złożenie elementów Woj- ‘woj, wojownik’ oraz –ciech (taki sam jak w wyrazach cieszyć (się), uciecha, pociecha). (Zob. J. Grzenia, Nasze imiona, Warszawa 2002, s. 286). Wyraz wójt definiowano zaś następująco: 1. prezes rady miejskiej, najwyższy z urzędników miejskich, burmistrz, prezydent, 2. zwierzchnik gminy wybierany z grona właścicieli gruntów („jaki wójt bywa, taka i gromada”), 3. sołtys, przełożony nad gromadą wiejską, sędzia wiejski spośród włościan wybrany, 4. jeden z włościan poddanych, wybrany przez dziedzica, nie mający żadnej władzy sądowniczej, obowiązany tylko do wypełnienia na pańszczyznę, pilnowania robotników i zdawania z nich sprawy przed ekonomem, 5. gumienny,. Karbowy, włodarz, wybierany dawniej z wioski gospodarz do gospodarowania na roli, 6. wójt od świń – chłopak doglądający świń, 7. pewna gra dziecięca (zob. tzw. Słownik warszawski, t. VII, s. 703-704).

Historia rodu

Uwaga formalna – przedstawiony poniżej materiał nie stanowi opracowania naukowego, a jedynie możliwy (nierzadko hipotetyczny) do przedstawienia na tym etapie wiedzy fragment historii rodu Żmudów w zarysie ogólnym, jak również w odniesieniu do własnej linii przodków i najbliższych. Każda osoba powiązana zatem pochodzeniem z rodem Żmudów w formie konkretnie uzasadnionej argumentacji ma prawo poprzez Dział Korespondencja zgłaszać stosowne uwagi, uzupełnienia do poniższej treści.

Wedle nieudokumentowanej wiedzy, idąc za przekazem ustnym, Żmudowie pochodzą z Mazur, wzmiankując się nazwę miejscowości Grabowo – Szewskie Wzgórza. Znanymi przodkami z tej linii są: Antoni i Dioniza Żmuda, rodzice mojej babci Leokadii Żmuda (później Wiśniewskiej). Dotychczas informacje o nich pozostają w formie szczątkowej. Pradziadek Antoni Żmuda jest pochowany w Krakowie.

Potomkami Żmudów znanymi mi osobiście z dzieciństwa były siostry i brat mojej babci Leokadii. t.j.

Piotr Żmuda, Apolonia Żmuda, Janina Żmuda (później Kowalew), Marta Żmuda (później Roratowska).

Etymologia nazwiska

Nazwisko pochodzi od żmuda: 1. mitręga, strata czasu, 2. marność, 3. maruda, nudziarz, ciemięga, 4. człowiek słaby, 5. łopatka do oskrobywania beczki, Można je też wywodzić od żmud ‘ciężka praca, mordęga, znój’ lub żmudzić: 1. marudzić, mitrężyć, 2. znudzić, dokuczyć, uprzykrzyć, 3. martwić się, zob. tzw. Słownik warszawski, t. VIII, s. 567-568, 712-713. Por. także nazwę miejscową Żmudź, odnotowaną na terenie byłego powiatu noworadomskiego, chełmskiego, a przede wszystkim określenia kraju połączonego z Litwą, zob. Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t. XIV, s. 795 i nn. Nazwę osobową Żmuda odnotowano na terenie Polski w 1631 roku, zob. K. Rymut, Nazwiska Polaków. Słownik historyczno-etymologiczny, t. I L-Ż, Kraków 2001, s. 744.

Historia rodu

Uwaga formalna – przedstawiony poniżej materiał nie stanowi opracowania naukowego, a jedynie możliwy (nierzadko hipotetyczny) do przedstawienia na tym etapie wiedzy fragment historii rodu Wiśniewskich z Mławy w zarysie ogólnym, jak również w odniesieniu do własnej linii przodków i najbliższych. Każda osoba powiązana zatem pochodzeniem z rodem Wiśniewskich z Mławy w formie konkretnie uzasadnionej argumentacji ma prawo poprzez Dział Korespondencja zgłaszać stosowne uwagi, uzupełnienia do poniższej treści.

W bieżącym okresie wiedzę na temat rodu Wiśniewskich odnotowuje się w formie szczątkowej. Z nieudokumentowanych źródeł, stanowiących przekaz ustny, ród Wiśniewskich w pokoleniu mojego pradziadka Wacława Wiśniewskiego zamieszkiwał przed wybuchem II wojny światowej tereny Mławy, cześć rodziny (rodzeństwo pradziadka, obecnie potomkowie) identyfikuje się na obszarze miasta Legionowa. Sam pradziadek Wacław Wiśniewski przybywa do Warszawy, gdzie w parafii Matki Boskiej Loretańskiej poślubia Felicję Woyciechowską.

Rodzina Wiśniewskich mieszka w kamienicy na Pradze, rodzi im się syn Władysław Wiśniewski (mój dziadek, tata mojej mamy Joanny Danuty Wiśniewskiej). Pradziadek Wacław Wiśniewski pełni służbę w Policji Państwowej (w stopniu przodownika, sierżanta, odznaczony za wzorową służbę osobiście z rąk marsz. Józefa Piłsudskiego), na prababci prawdopodobnie spoczywają obowiązki prowadzenia gospodarstwa domowego.

Po wybuchu II wojny św. w czasie okupacji pradziadek Wacław Wiśniewski pozostaje czynnie w służbie policyjnej (tzw. Granatowa Policja), udzielając pomocy cywilom, w tym również własnemu synowi Władysławowi Wiśniewskiemu (uratował go prosto z “budy” z łapanki, przez przypadek widząc całą sytuację na ulicy). W okresie okupacji dziadek Władysław Wiśniewski kończy z bardzo dobrym wynikiem konserwatorium (szkoła muzyczna, m. in. klasa wiolonczeli).

Po 1945 r. Wacław Wiśniewski, mimo zmiany ustroju jest potrzebny nowej władzy, jako pracownik służb mundurowych. Ten stan trwa jednak bardzo krótko (do lat 50), odchodzi w stan spoczynku (nieoficjalny powód – niewygodna dla nowego systemu przeszłość sanacyjna). Jego syn Władysław Wiśniewski pracuje w Ministerstwie Kultury i Sztuki, żeni się z Leokadią Żmudą (moja babcia, mama mojej mamy), byłą więźniarką niemieckiego obozu zagłady w Auchswitz – Birkenau (Oświęcim-Brzezinka, odznaczona pośmiertnie Krzyżem Oświęcimskim). Babcia Leokadia Wiśniewska umiera w 1959 r., dwa lata później na zawał serca umiera dziadek Władysław. Do 1969 r. umierają pradziadek Wacław i prababcia Felicja Wiśniewscy.

Gałąź Wiśniewskich w Warszawie reprezentuje w tamtym okresie Joanna Danuta Wiśniewska (moja mama), urodzona w 1950 r. w Warszawie, absolwentka Gimnazjum Żeńskiego im. Rzeszotarskiej na Pradze, Szkoły Podstawowej nr 50 im. Ruy Barbosy, Technikum Obuwniczego przy Zakładach Syrena, Studium Wojskowego Uniwersytetu Warszawskiego, wieloletni pracownik wojskowości i służb Obrony Cywilnej, z zamiłowania czytelnik dobrej książki, miłośniczka muzyki, malarstwa, psychologii. Ze związku z Janem Olszewskim herbu Kościesza zostaje mamą Marcina Bartłomieja Olszewskiego. Umiera 2 października 2007 r.

Pozostała znana dalsza cześć rodziny związana z rodem Wiśniewskich prawdopodobnie nadal zamieszkuje w Legionowie.

Groby rodu Wiśniewskich (Leokadii, Joanny Danuty Wiśniewskiej – zidentyfikowane, Felicji, Wacława – niezidentyfikowane) zlokalizowane są na cmentarzu Bródnowskim w Warszawie.

Etymologia nazwiska

Nazwisko pochodzi od nazwy miejscowej Wiśniew z byłego powiatu noworadomskiego, lub bardzo popularnej nazwy Wiśniewo (Słownik… podaje 15 denotacji), zob. Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t. XIII, s. 610 i nn. Nazwisko można także wywodzić od rzeczownika wiśnia ‘gatunek drzewa owocowego’. Por. też wiśniowy 1. z drzewa wiśni, z wiśniny, 2. z jagód wisien, 3. koloru dojrzałych jagód wiśni: ciemno-czerwony, wpadający w czarny, 4. tyczący się drzew wiśni, 5. Matka Boska Wiśniowa, uroczystość 2 lipca, Nawiedzenie N. M. Panny (tzw. Słowik warszawski, t. VII, s. 631). Nazwę osobową Wiśniewski odnotowano na terenie Polski w 1471 r., zob. K. Rymut, Nazwiska Polaków, t. II, s. 687.