Historia rodu

Uwaga formalna – przedstawiony poniżej materiał nie stanowi opracowania naukowego, a jedynie możliwy (nierzadko hipotetyczny) do przedstawienia na tym etapie wiedzy fragment historii rodu Żmudów w zarysie ogólnym, jak również w odniesieniu do własnej linii przodków i najbliższych. Każda osoba powiązana zatem pochodzeniem z rodem Żmudów w formie konkretnie uzasadnionej argumentacji ma prawo poprzez Dział Korespondencja zgłaszać stosowne uwagi, uzupełnienia do poniższej treści.

Wedle nieudokumentowanej wiedzy, idąc za przekazem ustnym, Żmudowie pochodzą z Mazur, wzmiankując się nazwę miejscowości Grabowo – Szewskie Wzgórza. Znanymi przodkami z tej linii są: Antoni i Dioniza Żmuda, rodzice mojej babci Leokadii Żmuda (później Wiśniewskiej). Dotychczas informacje o nich pozostają w formie szczątkowej. Pradziadek Antoni Żmuda jest pochowany w Krakowie.

Potomkami Żmudów znanymi mi osobiście z dzieciństwa były siostry i brat mojej babci Leokadii. t.j.

Piotr Żmuda, Apolonia Żmuda, Janina Żmuda (później Kowalew), Marta Żmuda (później Roratowska).

Etymologia nazwiska

Nazwisko pochodzi od żmuda: 1. mitręga, strata czasu, 2. marność, 3. maruda, nudziarz, ciemięga, 4. człowiek słaby, 5. łopatka do oskrobywania beczki, Można je też wywodzić od żmud ‘ciężka praca, mordęga, znój’ lub żmudzić: 1. marudzić, mitrężyć, 2. znudzić, dokuczyć, uprzykrzyć, 3. martwić się, zob. tzw. Słownik warszawski, t. VIII, s. 567-568, 712-713. Por. także nazwę miejscową Żmudź, odnotowaną na terenie byłego powiatu noworadomskiego, chełmskiego, a przede wszystkim określenia kraju połączonego z Litwą, zob. Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t. XIV, s. 795 i nn. Nazwę osobową Żmuda odnotowano na terenie Polski w 1631 roku, zob. K. Rymut, Nazwiska Polaków. Słownik historyczno-etymologiczny, t. I L-Ż, Kraków 2001, s. 744.