Autor: MarcinO2021

Zegar tyka, ciemność, smutek
Boję się, po raz pierwszy
Czuję strach, zimno śmierci
Chodzi wokół Ciebie

By powiedzieć, „zostałeś sam”

Nic nie mogę, czekam
Na Twoją decyzje, kiedy
Zabrałeś mi mamę
Dlaczego chcesz ojca?!

Zostaw, błagam, pozwól
Zawsze byliśmy w oddali
Zabierzesz mi, to jak byś odciął
Całe życie na przyszłość

Płaczę, tak łzy na skale
Co mam zrobić
Czekam, płacząc
W niepewności jutra

Był sobie nawis, co z dachu zwisał
Śnieg, piękno bieli, obawa spadku
Już Straż grodzi, już Straż zabezpiecza
Spadł śnieg, nie może być jednak nawisów

Potrzeba zwalenia nawisu w niepamięć
Na chodnik, przy taśmie, z troską o spokój
Bezpieczne przejście, bezpieczny dom

Dzwonek do ludzi, mieszkańców domu
Z prośbą o wejście by z okna pomóc
Nam wszystkim, wszak to Wspólnota
I zepchnąć tykami śnieg w czeluść ziemi

„Niestety okien nie otworzymy”
„Zimno, poza tym mamy zajęcia”
Nie nasz problem, nie nasza potrzeba
Koniec rozmowy, a nawis wisi

Już piętro wyżej telefon w ręku
Dzwonek, lecz pani nie przyjedzie
Nie chce nie musi, nie jej problem
Nie jej potrzeba, a nawis wciąż wisi

Póki nas osobiście coś nie dotyka
Tym w mniejszym stopniu zainteresowani
Tym aby pomóc sobie i innym
Nawet wśród ludzi jesteśmy dla siebie

Zgłoszenie problemu, awaria, konserwacja
Od daty zgłoszenia czas na rozwiązanie
Zegar pamięci ludzkiej bije
Nikt nie lubi czekać bez końca

Mijają dni, nic się nie dzieje
Cierpliwość drga na starczej skórze
Zawsze ktoś przyszedł, przyszedł i zrobił
Dlaczego nic nie jest zrobione?

Kolejne zgłoszenie, brak rozwiązania
Szukanie przyczyny „dlaczego tak długo?”
Czas zmienił własność niegdyś państwową
W mienie Wspólnoty, współwłaścicieli

Zgody, decyzje, wydatkowanie środków?
„U mnie nie działa”, coś się zmieniło?
Nie. Dzisiaj w lokalu płacimy sami
Podział na wspólne, moje i wspólne

Ludzka pamięć, czas oczekiwania
Będzie zrobione, uśmiech na twarzy
Im dłużej jednak, tym czas powodem
Iż ludzie tego nie darują na rocznym

W mym śnie siedziałeś na klatce schodowej
Chcąc wrócić do domu naszych wspomnień
Ktoś włamał się do skrzynek pocztowych
Dałem Ci klucze, cierpiałeś na twarzy

Twa dusza chciała wrócić do domu

Stryjowi śniłeś się w starym domu dziadka
Z obawą trącanych o poranku butelek
Być może Twa dusza chodzi po gniazdach
Nie mając spokoju po śmierci. Ty wiesz

Modlitwa przy krzyżu przydrożnym pod niebem
O spokój Twej duszy, dróg Twych gdziekolwiek
Nie znamy swych ścieżek, za życia, po śmierci
Z pamięcią o żywych i zmarłych z tej ziemi

Mogę być kim chcę
Żyć z kimkolwiek
Bóg dał mi rozum
Sam decyduję

Jeżeli nie tak
Zmieniam biegun
Dzisiaj Józefa
Jutro Stefan

To moje znaczenie

Tak lepiej?
Żyj. Niech żyją inni
Zła dusza w ciele
Poprawa

Architekci własnego ja
Dowolność, tak jak chcesz
Z kim chcesz
Masz rozum

Brak sił, zmęczenie, głód. Powrót z pracy
Gniew przeciera zmęczone oczy
Na każdy wyraz, dźwięk winnych
Wszystkich w promieniu złości

Milczenie, z każdym słowem kamień
W stronę winnych, bo są w tym miejscu?
Spokój, posiłek, lądowanie w łóżku
Pragnienie chwili dla siebie, oddech

Przymknięte oczy,

Powrót do świata bliskich, po wszystkim
Uśmiech, rozmowa, czas wspólny
Gniew odszedł ze zmęczeniem

Oby nie powrócił

Ulica. Na twarzach lustra.
Po szkle ku duszy
Radość, smutek, spokój
Jak w galerii życia

Myśli na zewnątrz
Skrywane dla prywatności
Wychodzą wszędzie twarzą
Wyraz mimowolnym zdrajcą

Ulica. Galeria dusz.
W biegu, z życiem na obrazie
Ekspozycja prywatności
Powiem Ci kim jesteś

Gdy łzy na skórze wypalą pamięć
Odejdą wyschnięte na pożegnanie
Gdy z grobów Waszych już odejdę
Sam pozostanę

Gdy przyjdzie mi potem w samotności
W myślach poryczeć, szkło duszy rozbić
Nic nie pomoże, nie ma Was, zabrał
Bóg Wasze życie, mnie pozostawił

Samotnym

Psycholog mi nie pomoże
Dziś, jutro, do końca
Sam sobie również już nie pomogę
Łzy odeszły, ogień pamięci został